Jóhannes Eiríksson

   Margt er skrifað og skrafað um styrkveitingarnar til stjórnmálaflokkanna. Mér finnst liggja í augum uppi í ríki sem ekki er fullburða lýðræðisríki, að valdamesti stjórnmálaflokkurinn fái hæstu styrkina frá bisnesmönnum! Þannig er það í Nigeriu og Pakistan, svo ég taki öfgafull dæmi. Nú er spurt hverjir hafi stjórnað fjáröflun Framsóknarflokksins og Sjálfstæðisflokksins. Undarleg spurning! Þetta vita jú allir. Fyrir utan að það skiptir engu máli.

   Eitt er þessu tengt sem enginn talar um. Hvernig í andsk. stendur á því að íslensku bankarnir taka út af peningamarkaðsreikningum fólks eða öðrum innistæðum til að milda og deyfa stjórnmálaöflin. Er það siðferðilega verjandi að taka við slíku fé burt séð frá upphæðum?

Á borðum þessarar ríkisstjórnar eru stórar hreingerningar og á miklu ríður að unnið verði fljótt og vel svo að bakteríurnar geri ekki húsið óbyggilegt. Fulltrúar stórbændanna áttu að styðja verkið, en hafa nú týnt lyklunum og stöðvað hreingerningafólkið. Valdsmenn stórbændaflokksins voru að vísu í fararbroddi útrásarinnar og eiga kannski orðið meiri hagsmuni á eyjum í Karabíahafinu en hér í fámenninu.

Áríðandi er fyrir þjóðina að láta ekki snoppufríða og mjúkmála leiguliða Alfreðanna og Þórólfanna, eða Dóranna, smjúga inná sig. Í kosningunum að vori skulum við hvorki kjósa húsbændurna eða hlaðhundana.

Í síðasta bloggi mínu birti ég ljóð eftir skáld frá miðri 20. öld. Ég nefndi ekki nafnið af ásettu ráði. Einn bloggari, Sigurður Guðjónsson, þekkti höfundinn og kom mér það ekki á óvart. Nú birti ég annað ljóð eftir sama höfund sem ekki á síður við í dag og verður fróðlegt að frétta hvort einhver margfróður þekkir skáldið:

EFNAHAGSMÁL

hleypur kvikfjárræktin af sér hornin

yfir hersveitir landbúnaðarins

 

setja hraðfrystihúsin við sjávarútveginn

heimsmet í fjárdrætti á hlaupareikning

 

græðir verslunin sóttkveikjurnar

þegar grefur í gjaldþrota verðbólgu

 

hittir iðnaðurinn naglann á höfuðið

með fjárfestingu líkkistunnar

 

fara bifreiðar fasteignir

húsmæður meyjar

menning og frelsi

á nauðungaruppboð

 

Jónas E. Svafár

 

Það er spennandi að frétta hvort framsókn tekst að hlaupa hornin af samfylkingunni á glötunarbarmi upphefðarinnar.

Þegar ég var drengur kom ég stundum á heimili þar sem var píanó. Sjálfspilandi píanó. Heldur þreytandi fyrirbæri! S.l. sunnudag mætti ég á fund hjá flokknum ,,mínum'' ásamt fleiri gömlum skipsfélögum, til þess að heyra veðurhorfur á sjónum sem þjóðarskútan okkar siglir á. Þrír yfirmenn mættu. Sá fyrsti talaði um að við gömlu hásetarnir mættum alveg vera um borð og fengjum örugglega að borða líka. Annar talaði um veikindi sín og var það fróðlegt. Þriðji yfirmaðurinn var sá sem sá um bókhaldið. Fundarmenn vissu að skútan átti ekki fyrir hafnargjöldunum og tæpast fyrir nýjum kosti. En hvað skeður, inn á sviðið var fært sjálfspilandi píanó, nýsmíðað og glæsilegt, en hafði einn galla! Það spilaði alltaf sama lagið.

Geir Haarde hefur tekist með lagni að fá Samfylkinguna til þess að fallast á að festa í sessi eftirlaunalögin með léttum breytingum! Ekki áfellist ég forsætisráðherra vorn; hann er staðfastur sinni hugsjón.

 Um Samfylkinguna má segja: ,,Það sem helst hún varast vann, varð þó að koma yfir hana.'' Þetta er stórmál í samskiptum fólksins við  flokkinn. Lífeyrissjóðakerfið er heilagt, þó að það hafi ekki fallið af himni ofan. Útúrdúrar stjórnmálastéttarinnar veikja kerfið. 

Forystuparinu í Samfylkingunni munum við eftir ungu og fersku og svo róttæku að hörðustu ultrakommar fölnuðu. Það sem á milli ber, eru ekki bara ein aldamót, heldur græðgisvæðing hugarfarsins sem smitar upp í hið háa Alþingi þar sem sitja tvöfalt fleiri þingmenn, en nokkur skynsemi er í, með tvöfalt fleiri aðstoðarmenn en efni standa til. Þetta lið hefur lagt undir sig miðbæinn í harðri samkeppni við bankaliðið!